Tuesday, December 22, 2009

मी आणि माझा फोन

अबे अभितक तु यही फोन युज कर रहा है, अब तो बदल ले... - एक मित्र

जरूरत क्या है? - मी

आज कल तो कितने सही सही मॉडेल्स मिलते है... कबतक वही डिब्बा युज करेगा... - एक मैत्रिण

वो सब ठिक है, पर मेरे लिये यही ठिक है. और ऑफिसका सेलभी है मेरे पास. - परत मी

पर वो भी तो डिब्बाही है.. तु आय फोन, या एल जी व्ह्यु क्यों नही लेता... या फिर ब्लॅकबेरी तो ले ही ले... - दुसरा मित्र

कितनी कंजुसी करेगा... नही तो हम सब काँट्री करके तुझे सेलफोन गिफ्ट करते है... - मित्रांपैकीच कुणीतरी

अरे लेकीन फोन किसलिये होता है? बात करनेके लिये ना? मेरा डिब्बा वो काम कर लेता है... मुझे नये फोन की जरूरत नही लगती.... और मेरा इसके साथ एक अटॅचमेंटसा हो गया है... - मी परत समजवायचा प्रयत्न करतो.

प्रत्येक दोन-तीन भेटीनंतर माझा सेलफोन हा आमच्या ग्रुपमधे (ज्यात मी सोडून अजून एकच मराठी आहे) हसण्याचा किंवा चर्चेचा विषय ठरलेला असतो. खरंतर सध्या बाजारात येणार्‍या नवीन सेलफोन्स आणि त्यात असलेल्या सुविधा बघता कदाचित माझे मित्र योग्यच सांगत असतील. पण खरोखर मला नव्या फोनची गरज वाटतच नाही. शिवाय माझी माझ्या फोनशी खरंच एक अटॅचमेंट झालीये, ज्यामुळे हा फोन टाकून नव्या फोनला खिशात (पक्षी आयुष्यात) जागा द्यायची इच्छाच होत नाही. आणि फोनचं मुख्य काय काम असतं हो? हव्या त्या वेळी हव्या त्या व्यक्तीशी बोलण्याचं माध्यम बनणे... बरोबर? माझा फोन हे काम अगदी चोखपणे बजावतो, मग त्याला बदलण्याची गरजच काय?

तसं पाहायला गेलं तर माझा सध्याचा फोन हा माझ्या आयुष्यातला दुसरा फोन. इथे अमेरिकेत आल्यावर जवळ जवळ ६-८ महिन्यांनी माझ्या पहिल्या फोनने, मोटोरोला व्ही-३००ने, माझ्या आयुष्यात प्रवेश केला. तळहातावर मावणार्‍या, अगदी पिटुकल्या, निळ्या रंगाच्या, फ्लॅप असलेल्या ह्या फोनने माझ्यावर तेव्हा चांगलीच भुरळ पाडली होती. पण नव्याचे नऊ दिवस प्रमाणे फोनच्या काँट्रॅक्टचे वर्ष संपता संपता ह्या फोनने त्रास द्यायला सुरवात केली. काँट्रॅक्टमधे असल्याने हा फोन मोबाईलसेवा देणार्‍या कंपनीकडून बदलूनही घेतला, पण त्यानेही ४ महिन्यातच आपली मान टाकली... आणि मला ह्या फोनचा तिथेच निरोप घ्यावा लागला. आता मला नवीन काँट्रॅ़क्ट करून नवीन फोन घेणे भाग होते, पण तो घेईस्तोवर काय? असा प्रश्न पडला. तेव्हा एका सीनियर मित्राने त्याचा स्पेयर फोन, सोनी-एरिकसन, मला वापरायला दिला. ते साल असेल २००५. मित्रांनो, हाच सोनी-एरिकसन, माझ्या आयुष्यातला दुसरा फोन, चार वर्षानंतर अजूनही माझ्या बरोबर आहे.

माझी ही 'सोनी' (म्हणजे माझा फोन) खूप खूप गुणी आहे. एवढ्या दिवसांपासून माझ्याजवळ असूनही कध्धी हिने मला त्रास दिला नाही. आजही हिच्याशी दररोज २-३ तास बोलूनही २-२ दिवस चार्ज करायला लागत नाही. कधीही कॉल ड्रॉप झाले नाहीत की कधी हिच्या (अंतर्गत) एंटीनाने रेंज धरसोड केली नाही. नाही म्हणायला हिच्या मागून आलेल्या आणि तिखट झालेल्या फोनने अनेकदा भुरळ पाडली... कधी कधी हिला सोडून दुसरीला जवळ करावेसेही वाटले. पण प्रत्य़क्ष्यात असं काही करू नाही शकलो. त्यामागे कारणही तसेच आहेत. दोन वर्षांपुर्वी रोलरकोस्टर राईडवरून खाली पडून ही हरवली... ज्याच्याकडे गेली त्याने हिला लॉस्ट अँड फाऊंड मधे जमा केली. तेथील लोकांनी ही माझीच आहे याची खात्री करून एका आठवड्याने सुखरूप माझ्याकडे पाठवली. त्यावेळी तिला सुखरूप बघून खूप आनंद झालेला. ह्या प्रसंगानंतर मी खूप काळजी घ्यायचा प्रयत्न केला. पण ही परत दोन वेळा हरवली आणि दोन्हीवेळा सुखरूप माझ्याकडे आली. हिच्यावर असलेली फ्रेंन्डस् ची रिंगटोन, म्हणजे "आय विल बी देअर फॉर यू" हे ती नुसती म्हणतच नाही तर त्या शब्दांना पाळते सुद्धा!

आज कितीतरी वेगवेगळ्या सुविधा असलेले फोनस् उपलब्ध आहेत. इंटरनेट, ऑनलाईन टिवी, जी.पी.एस सगळं सगळं ह्या फोनस् मधे उपलब्ध आहे. पण एवढं सगळं असून खरंच या सगळ्या गोष्टींची आपल्याला गरज आहे का हे तपासून बघणे गरजेचे आहे. मी आधीच म्हंटल्याप्रमाणे मला तरी ह्या गोष्टी अनावश्यक वाटतात. शिवाय माझी माझ्या सोनीशी एक अटॅचमेंट आहे. छोटंस यंत्र असलं म्हणून काय झालं, हिला सोडायला जीव होत नाही. हिच्याकडे बघता कदाचित हिच मला लवकरच सोडून जाईल असे वाटते, पण तोपर्यंत माझ्या सोनीला मी सुद्धा "आय विल बी देअर फॉर यू" असेच म्हणेन...

ये रही मेरी 'सोनी'.....


अवांतरः फोनला हासू नये!

-अनामिक
(हा लेख मी याआधी मिसळपाववर पोस्टवला होता.)

2 comments:

अपर्णा said...

एकदम सोणी पोस्ट आहे सोनीची....मला आवडली

Big Small Things..!! said...

khupch sahi lihila ahe..
mi aajch navin phone ghetala ahe.
Pan mala tyachi garaj hoti :)